Uszkodzenie rozcięgna podeszwowego

Uszkodzenie rozcięgna podeszwowego
opracował: lek. Piotr Chomicki-Bindas

Rozcięgno podeszwowe to mocne pasmo tkanki łącznej na podeszwie stopy, które będąc rozpięte pod całą podeszwą, pomaga w zamianie siły skurczu łydki na odbicie stopy od podłoża.

Ból w okolicy rozcięgna podeszwowego, czyli na podeszwie stopy, w okolicy przyśrodkowego brzegu pięty, to częsta skarga zgłaszana przez biegaczy. Pojawia się głównie po zbyt ostrym treningu lub nadmiernym wysiłku podczas startu w zawodach.

Ryc.1 Schematyczne przedstawienie rozcięgna podeszwowego – „cięciwy” biegnącej pod podeszwą stopy, od pięty aż do palców.

Typowym objawem są bolesne pierwsze kroki po wstaniu rano z łóżka, natomiast podczas treningu dolegliwości mogą stopniowo się zmniejszać, najczęściej ustępują po 10-15min biegu.

W zależności od stopnia uszkodzenia, ból wraca w trakcie lub po biegu, potrafi utrzymywać się kilka godzin. W miarę postępu uszkodzenia, ból potrafi pojawiać się podczas zwykłego chodzenia, zwłaszcza przy pierwszych krokach po chwili odpoczynku.

W badaniu głównym objawem jest ból w części przyśrodkowej podeszwy, który może nasilać się przy zgięciu grzbietowym palucha. Różnicowanie źródła dolegliwości powinno obejmować m.in. złamanie zmęczeniowe kości piętowej oraz stłuczenie pięty, gdy dochodzi po uszkodzenia poduszki tłuszczowej pod piętą i upośledzenia amortyzacji stopy.

Ryc.2 Widoczne napinanie się rozcięgna przy zgięciu grzbietowym palucha. Pewne typy budowy mogą predysponować do tej kontuzji: stopa wydrążona, nadmierna pronacja stopy, zbyt mała elastyczność ścięgna Achillesa.

Leczenie często jest długotrwałe, zależne od stopnia uszkodzenia. Rokowanie można określić dokładnie oceniając rozcięgno w badaniu USG. Rzadko jest możliwe pełne wyleczenie, jeśli nie ograniczy się aktywności i przede wszystkim nie skoryguje towarzyszących dysfunkcji biomechanicznych pod okiem doświadczonego rehabilitanta.

Leczenie opiera się w zależności od nasilenia choroby, na rehabilitacji, zarówno pod postacią ćwiczeń jak i zabiegów fizykoterapii, stosowaniu odpowiednich wkładek do butów, niekiedy miejscowym podawaniu leków, a w skrajnych przypadkach na leczeniu chirurgicznym. W ostatnim okresie doszła możliwość poprawy gojenia uszkodzonego rozcięgna poprzez podawanie miejscowe tzw. „czynników wzrostu”.

Kontuzja wymaga czasu i starannego podejścia zarówno w postawieniu rozpoznania, jak i w późniejszym leczeniu. W ten sposób możliwe jest wyleczenie i powrót do oczekiwanego stopnia aktywności.